Marrakech - Ouarzazate - Tinghir

Zo... de blog van gisteren heb ik maar even achterwege gelaten. Iets met drie K’s (🌡🚽🤢), van de laatste twee heb ik inmiddels afscheid genomen, de eerste blijft onverminderd boven de 38. 

Terwijl de rest beneden in het restaurant geniet van een pizza, lig ik zo slap als een hammamdoek (om maar ff in stijl te blijven) voor pampus op bed. Leuk joh, Marokko! 😂

De WiFi-verbinding is slecht in dit hotel, dus de foto’s moet ik helaas achterwege laten...

Dinsdag 24 oktober

Om 8.30uur stond onze huurauto klaar bij het Riad en werden we door de eigenaar van het verhuurbedrijf de stad uitgebracht. Marrakech is namelijk een beetje hectisch, helemaal als je in de Medina rijden moet. We maakten dan ook dankbaar gebruik van Yassin zijn aanbod om ons de stad uit te brengen.

Hij zette ons af bij een bushalte zodat hij makkelijk weer terug naar de stad kon. 

De mensen zijn hier onvoorstelbaar vriendelijk! Althans, de mensen die geen geld aan je willen verdienen... 😉

Vanaf Marrakech zijn we naar het Atlasgebergte gereden. Tot aan de eerste heuvels was deze route niet bepaald inspirerend te noemen... doodsaai is meer op zijn plek. 😴

Gelukkig doemden de bergen dan toch eindelijk voor ons op en werden we enthousiast. Zelfs Emma die bang was wagenziek te worden (we danken wederom de Citroën Cactus (Kakbak, aldus de dames) voor de negatieve ervaring die maar niet slijten wil) heeft kunnen genieten van het ritje naar de top! 

De pas is 2260 meter hoog en daar hebben ze uiteraard weer een toeristische trekpleister van gemaakt met allemaal winkeltjes en verkopers die niks anders verkopen dan stenen met gekleurd kwarts er in. Mooi hoor, maar na de 10e verkoper weten we het nou wel 🙈

Het uitzicht op de pas was trouwens prachtig! De kronkelwegen er naar toe tussen glooiende heuvels in diverse kleuren: groen, rood, bruin en als de zon er op een bepaalde manier op scheen zelfs zilver. 

Genieten met een grote G!

Daarna de weg vervolgd en het Atlasgebergte uitgereden, waar aan de andere kant Ouarzazate op ons lag te wachten, ons volgende overnachtingsadres.

Onderweg kwamen we langs Aït-Ben-Haddou, een middeleeuwse stad met allemaal kasba’s, huizen gemaakt van leem, tegen een heuvel aangebouwd. Voor de Game of Thrones liefhebbers is deze stad ook wel bekend als Yunkai. 

Bijzonder om even doorheen te slenteren. Helaas gaat ook hier de charme van het stadje een beetje verloren door de vele aasgieren die hun hoofddoeken, vesten en jurken aan de man dan wel vrouw willen brengen. 

Na een korte wandeling hadden we het wel gezien, de temperatuur was inmiddels tot koortsachtige waarden gestegen, dus we zijn weer gevlucht naar de auto. Onder het genot van de airco vervolgden we onze reis naar Ouarzazate.

Daar verbleven we in Kasbah dar Daïf. Zonde dat ik nu geen foto’s kan plaatsen, want het was een paradijsje in de woestenij. Prachtig! Echt supermooi en sfeervol, alles klopte! 😍

De meiden hebben er gelijk nog even een duik genomen in het nogal koude zwembad (Mirthe: brainfreeze, mam!). Op dat moment ging het bij mij ineens een beetje verkeerd en ben ik de kamer niet meer uit geweest. 

Henk en de meiden hebben er nog heerlijk genoten van een diner en iedereen lag zeer op tijd in bed. Ze waren solidair met mij, denk ik 😜 Oh nee vooruit, het was buiten te koud. Jaja... te koud! En bij gebrek aan een bank in de kamer kun je dan net zo goed op bed kruipen.

Woensdag 25 oktober

Na een onrustige nacht zijn we ‘s morgens langzaam opgestart en na een zeer overvloedig ontbijt voor de rest en een kalmerende kruidendrank met tijm voor mij en mijn ingewanden zijn we in de (gewassen) auto gestapt naar het volgende adres in Tinghir.

De weg was eigenlijk best saai, maar ook weer indrukwekkend... weidsheid, verlatenheid en eenzaamheid voerden de boventoon. Kilometers weg zonder tegenliggers, links en rechts enkel woestenij en in de verte de bergen. Heel apart dat je zó alleen kunt zijn. 

Af en toe zagen we iemand op een ezel dat je je afvraagt: waar gaat die in vredesnaam naar toe! En waar in de wereld komt-ie vandaan? 😱 Heel, heel vreemd.

Onderweg hebben we de Dadès-kloof nog even meegepikt. Een welkome afwisseling kunnen we wel zeggen. Een groene strook met (palm)bomen tussen gele grillige en bizarre bruine bobbelige rotsen.

Ergens halverwege zijn we bij een restaurantje gestopt en hebben Henk en de meiden een lunch gehad. Ik heb van de schaduw en de achterbank gebruik gemaakt voor een powernap. Die koorts sloopt... 

Daarna nog verder de kloof in, waar bij de rivier (mèt water deze keer) geiten werden gelucht en waar we een verdwaalde wandelaar tegen kwamen. In betere omstandigheden hadden we ook graag een stukje gewandeld want het nodigde wel uit! Weer zo mooi daar! 

Daarna zijn we gekeerd en de kloof weer uitgereden. Met een 4x4 kun je de kloof aan de achterkant uitkomen, maar met een Ford Fiësta zit er niks anders op dan om te keren. 😜

Na ruim een uur kwamen we in Hotel Tomboctou aan voor de volgende overnachting. 

De meiden hebben direct hun bikini’s maar weer aangetrokken en zijn het wederom ijskoude zwembad ingesprongen. Ik ben voor de verandering maar weer eens op bed gekropen 😂

De rest van het gezin geniet op dit moment van een warme maaltijd, dus heb ik even tijd om een stukje te schrijven.

Morgen gaan we naar Merzouga! Als ik me weer oké voel verblijven we een nacht in de woestijn. Als dat te hoog gegrepen is dan annuleren we de tent en boeken we een hotel aan de rand van Erg Chebbi en hobbelen we gewoon ff op een dromedaris heen en weer naar de woestijn. Maar de insteek is nog steeds een nacht onder de sterren! We moeten en we zullen de Melkweg zien! 

Morgen geen blog? Dan zitten we in een tentenkamp! Hier duimen we voor “geen blog”. Jullie ook? 😊